Jězuso, Twojeho hórkeho ćerpjenje dla njedopušć, zo du duše, kotrež sy z Twojej drohotnej kreju wukupił, do zahuby. Njech kóžda duša w ćerpjenju Knjezowym dowěru a nadźiju na jeho miłosć namaka. Bóh dźě swoju miłosć nikomu njezapowědźi. (str. 38, čo. 72)

Jězuso, wěčna wěrnosć a žiwjenje, naležnje a pokornje Će wo smilnosć za hrěšnikow prošu. Njebjo a zemja so změnić móžetej, ale Boža miłosć so njedowučerpa. Ach kajka radosć płomjeni w mojej wutrobje, hdyž Twoju njesměrnu dobrotu widźu. Bych chcyła wšitkich hrěšnikow k Twojimaj nohomaj přiwjesć, zo bychu wěčnje Twoju smilnosć chwalili. (str. 38, čo. 72)

Jězus mi praji: Pisaj sćěhowace: Hišće před tym hač přińdu jako sprawny sudnik, přińdu jako kral smilnosće. Prjedy hač dźeń sprawnosće zeschadźa, budźe ludźom sćěhowace znamjo na njebju date: Kóžde swětło na njebju so hasnje a ćma budźe po wšej zemi. Potom zjewi so znamjo křiža na njebju a z ranow rukow a nohow na křiž přibiteho Wumóžnika, budu wulke so swěcy zaswěćić, kotrež krótki čas zemju rozswětla. To so krótko do sudneho dnja stanje. Ow krej a woda, nam žórlaca so smilnosć z wutroby Jězusoweje, dowěrjam so Ći. (str. 42, čo. 83)

Pomhaj mi, Knježe, zo  mam  miłosćiwu wutrobu, zo bych wšo ćerpjenje blišeho začuwała, zo nikomu swoju wutrobu njezawrju, sprawnje tež wonym nic wo kotrychž wěm, zo moju miłosć znjewužija. (str. 80, čo. 163)

Jězus mi praji: „Moja dźowka pohladaj do mojeje miłosćiweje wutroby“. Jako do jeho najswjetšišeje wutroby pohladach, prudźachu z njeje samsne pruhi, kaž na wobrazu – jako krej a woda a ja zrozumich, kak wulka je miłosć Knjezowa. A zaso mi Jězus mile praji: „Moja dźowka, powědaj měšnikam wo mojej njewopřimnjomnej miłosći. Pruhi smilnosće mje pala. Chcu ju (smilnosć) do dušow wuliwać. Duše pak nochcedźa mojej dobrowosći wěrić“. (str. 86, čo. 177)

Prěnju kajkosć, kotruž mi Bóh póznać da, je jeho swjatosć. Druha wěrnosć, kotruž mi wón wotkry, je jeho sprawnosć. Třeća kajkosć je lubosć a miłosć. Zrozumich, zo je najwjetša kajkosć Boha jeho lubosć a miłosć. Wona zwjazuje stworjenje ze Stworićelom. Najwjetšu lubosć a bjezdno miłosće póznawam w sčłowječenju Słowa, w jeho skutku wumóženja. Tu zrozumich, zo je tuta kajkosć najwjetša w Bohu. (str. 87, čo. 180)

Žiwa hostija, moja jenička sylnosć. Žórło lubosće a smilnosće, wobjimaj wšón swět a posylnjej bjezmócne duše. (str. 97, čo. 223)

Njepřestajnje chcu so Bohu dźakować za jeho wulku miłosć a jeho dobroty, kiž je mi Bóh wopokazał. Chcu na so samu zabyć a cyle za druhich  so přetrjebać, na dobro njesmjertnych duši. (str. 98, po čo. 224)

Słyšach sćěhowace słowa: „Moja dźowka, předstaj sebi, sy knježićelka nad cyłym swětom. Směš postajeć wšo, kaž so ći chce. Ty maš wšu móc dobro činić, kaž ty to chceš, a w tym wokomiku kłapa wo twoje durje małe dyrkotace dźěćo ze sylzami we wočomaj a z wulkej dowěru na twoju miłosć a prosy će wo pokrutu chlěba, zo njeby zahłódniło. Kak by z dźěsćom jednała?“. Wotmołwich: „Jězuso, bych jemu wšo dała a hišće tysac króć wjace“. Knjez mi na to wotmołwi: „Tak ja jednam z twojej dušu“. (str. 100, čo. 229)

Prašach so Jězusa za zmysłom dweju pruhow a zasłyšach w nutrinach słowa: Tutej dwě pruze woznamjenjetej krej a wodu. Běła, swětła pruha woznamjenja wodu, kotraž dušu wosprawnosća, čerwjena pruha woznamjenja krej, kotraž je žiwjenje duše. Tutej dwě pruze wuprudźujetej nětko hižo njepřestawajce smilnosć z nutrin mojeje miłosće, jako bu moja mrějaca wutroba na křižu z hlebiju wotewrjena. (str. 119, čo. 299)

Tutej pruze škitajtej dušu před hněwom mojeho Wótca. Zbožowny, kiž je pod jeju sćinom žiwy, dokelž sprawnosćiwa ruka jeho njedosćehnje. Přeju sej, zo prěnja njedźela po Jutrach so swjeći jako njedźela Božeje miłosće. (str. 119, čo. 299)

Proš mojeho swěrneho słužownika, zo wón na tutym dnju wšemu swětej wo mojej wulkej smilnosći rěči. Štóž na tutym dnju k žórłej žiwjenja přińdźe, nazhoni dospołne spušćenje swojeje winy a chłostanjow. (str. 119, čo. 299)

Čłowjestwo njenamaka pokoj  doniž so njepřiwobroći z dowěru k mojej smilnosći. Ow, kak jara mje njedowěra jeničce jedneje duše rani. Tajka duša wuznawa, zo sym Swjaty a Sprawny, ale njewěri, zo sym miłosćiwy, njewěri mojej dobroćiwosći. Samo čerty chwala moju sprawnosć a tola njewěrja do mojeje dobroćiwosće. (str. 119, čo. 299)

Moja wutroba je cyle přepjenlnjena z wulkej miłosću za duše, wosebje za chudych hrěšnikow. Hdy bychu woni jeno móhli zrozumić, zo sym ja jim najlěpši nan. Za nje ćeče z mojeje wutroby krej a woda, kaž ze žórła, kotrež je ze smilnosću přepjelnjene. Za nje bydlu w tabernaklu; jako kral Božeje miłosće chcu duše z hnadami wobdarić, tola woni je nochcedźa přiwzać. (str. 139, čo. 367)

Kak wulki je njezdźak dušow napřećo telko dobrosće, za telko dopokazow lubosće. Moja wutroba je napojena  z njedźakownosću a zabyćiwosću dušow, kotrež su w swěće žiwi; za wšo maja čas, jenož ke mni přińć, zo bychu hnady přijimali, za to njemakaja chwile. (str. 139, čo. 367)

Zo Bóh smilnosć daruje, njemóže nichtó prěć. Wón sebi přeje, zo wšitcy to zhonja prjedy hač jako sprawny sudnik zaso přińdźe. Bóh chce, zo duše před tym jeho jako Krala miłosće zeznaja. Hdyž tuta wěrnosć čłowjestwu zaswita, budźemy hižo w nowym žiwjenju, hdźež njebudźe hižo horja [...]. Ale Bóh je wulke hnady slubił, wosebje tebi a wšěm, kotřiž moju bohatu smilnosć wozjewjeja. Ja sam je w hodźinje smjerće zakituju kaž moju česć [...]. Hdyž hrěšnik so mojej smilnosći přiwobroći, wopokaza mi najwjetšu česć a je chwalba mojeho hórkeho ćerpjenja. (str. 145, čo. 378)

Ze žórła Twojeje miłosće, Knježe, 
płynje wšo zbožo a žiwjenje.
Tak spěwajće, wy stworjenja a skutki,
zahorjeni spěw wo smilnosći. (str. 189, čo. 522)

Moja miłosć swěći dušam přez Bójsku-čłowjesku wutrobu Jězusa, kaž słónčna pruha přez kristal. (str. 192, čo. 528)

Ow njezrozumliwy Božo, wulkosć Twojeje miłosće přesahuje wšo zrozumenje ludźi a jandźelow. Wšitcy ludźo a jandźeljo su z nutrin Twojeje miłosće wušli. Smilnosć je kwětka miłosće. Bóh je lubosć a smilnosć je jeho skutk, kotryž korjeni w lubosći a so jako smilnosć wozjawnja. Wšo,  na čož hladam, wšitko rěči wo Twojej smilnosći, samo sprawnosć Boža rěči ke mni wo jeho njewuměrjomnej miłosći, dokelž sprawnosć ćeče z lubosće. (str. 230, čo. 651)

Jónu słyšach słowa: Moja dźowka, powědaj wšemui swětej wo mojej njezrozumliwej miłosći. Přeju sej, zo budźe swjedźeń Božeje miłosće wućek a wuchow za wšě duše, wosebje za chudych hrěšnikow. Na tutym dnju su nutriny mojeje miłosće woterwrjene. (str. 242, čo. 699)

Na tutym dnju wotewri Bóh wšě zahaćenja, přez kotrež płunja hnady. Žana duša njetrjeba so strachować, so ke mni bližić, tež hdyž bychu jeje hrěchi čerwjene kaž šarlach byli. Moja miłosć je tak wulka, zo na wěčnje nježamóže ani rozum čłowjeka a tež nic jandźela smilnosć dowućerpać. (str. 242, čo. 699)

Swjedźeń Božeje miłosće wuchadźa z mojich nutrin; přeju sej, zo so wón na prěnjej njedźeli po Jutrach swjatočnje swjeći. Čłowjestwo njenamaka měr, dołhož so wono njepřiwobroći žórłu mojeje smilnosće. (str. 242, čo. 699)

Smy Bohu najpodobniši, hdyž blišemu wodawamy. Bóh je lubosć, dobroćiwosć a miłosć. W kóždej duši měła so moja smilnosć špihelować. Moja wutroba je połna sobuželnosće a za wšitkich z miłosću přepjelnjena. (str. 351, čo. 1148)

Jězuso, chcu  swoju přitomnosć žiwa być, jako by to mój posledni dźeń był. Chcu wšitko tak widźeć, zo bjez Božeje wole so ničo njestanje. Božo njewućerpajomneje miłosće, wobjimaj wšón swět a wuliwaj swoju miłosć na nas přez smilnosćiwu wutrobu Jězusa. (str. 358, čo. 1183)

Ze wšitkich mojich ranow płunje kaž rěka, smilnosć za duše, ale rana mojeje wutroby je žórło njewućerpajomneje miłosće. Z tuteho žórła płunja wšitke hnady za duše. Přeju sej, je na wšitkich ludźi wuliwać. Powědaj wšemu swětej wo mojej miłosći. (str. 360, čo. 1190)

Mój Jězus, předobudź mje dospołnje, zo móhła Tebje w swojim žiwjenju wotbłyšćować. Skutkuj, zo we sebi bjez wuwzaća za kóždu dušu, , lubosć, dobroćiwosć a smilnosć pěstuju. Jenički nadawk w mojim žiwjenju je chwalba Twojeje miłosće. (str. 376, čo. 1242)

Wěčna Trojica, dobroćiwy Božo, 
Ty daruješ smilnosć w njezličomnej połnosći.
Dowěrjam Twojej miłosći.
Njech wšehomocy Twojeho smilowanja, Knježe,
po wšěm swěće zaklinči sława.
Twoja chwała a česć njech so nihdy njeskónčitej,
Ty, duša, maš Božu miłosć wobspěwać. (str. 391, čo. 1298)

Hdyž so Křižowy puć modlu, sym při dwanatym postaću hłuboko hnuta. Tu rozpominam wšehomóc Božeje miłosće, kotraž so přez Jězusowu wutrobu předrě. Do wotewrjeneje rany Jězusoweje wutroby zamknu wbohe čłowjestwo, kaž tež jednotliwe wosoby, kotrež lubuju. Z tuteho žórła miłosće wuńdu wonej dwě pruze – krej a woda. Wonej so wuliwatej z połnosću hnadow na wšón swět. (str. 394, čo. 1309)

Mój Jězuso, jako dźak za telko hnadow wopruju Ći moju dušu a moje ćěło, mój rozum, moju wolu a wšě začuća mojeje wutroby. Njewobsedźu hižo ničo, štož bych Ći hišće móhła darić. Jězus na to praji: „Moja dźowka, njejsy pak mi dariła, štož je woprawdźe twoje“. Prašach so: „Jězuso praj mi, što Ći dała njejsym?“ Jězus mi mile praji: „Dźowka dar mi twoje hubjenstwo, přetož to je jeničce twoje“. (str. 396, čo. 1318)

Miłosćiwa wutroba Jězusowa, budź postrowjena,
žiwe žórło hnadow.
Jenički wućek, kotryž nas škita, 
Ty spytaš nas z nadźiju wokřewić. 
Budź postrowjena rana Jězusoweje wutroby.
Ty wuprudźeš smilnosć, sy za nas wotewrjena.
Z Tebje směmy žiwjenje ćerpać, 
a na Twoju smilnosć so nadźijeć. (str. 397, čo. 1321)

Ow, kak mje to boli, zo so duše tak mało při swjatym woprawjenju ze mnu zjednoća. Čakam na duše ale jim je to wšojedne. Lubuju je něžnje a sprawnje ale woni mi njewěrja. Chcu je z hnadami nakopić – woni nochcedźa je přiwzać. Wobchadźeja mnu kaž z něčim mortwym, ale mam wutrobu połnu lubosće a miłosće. (str. 428, čo. 1447)

Powědaj wo mojej miłosći. Praj dušam, hdźe maja tróšt pytać – w tribunalu miłosće, w swjatej spowědźi. Tam su najwjetše dźiwy, kotrež so njepřestajnje zwospjetuje. Zo bychu tónle dźiw dócpěli, njeje dalokeje putniskeje jězby trjeba, tež žane zwonkowne ceremonije, ale dosaha, k nohomaj mojeho zastupnika wěriwje přistupić a před nim swoje hubjenstwo wuznać. Potom pokaza so dźiw smilnosće w swojej połnosći. Tež hdyž by duša kaž stłate ćěło była a wožiwjenje čłowjesce wuzamknjene było a wšitko hižo zhubjene – tak je to pola Boha hinak. Dźiw Božeje smilnosće wožiwja dušu dospołnje. Wy wbozy, kiž dźiw Božeje smilnosće za was njewuprosyće, podarmo budźeće wołać, dokelž potom budźe přepozdźe. (str. 428, čo. 1448)

Tohodla chcu dźensa w lubosći moju wolu cyle Twojej woli podrjadować, ow Knježe, kaž tež Twojemu mudremu wusudej, kotryž je za mnje stajnje połny lubosće a smilnosće, tež hdyž to hdys a hdys zrozumić abo dowuslědźić njemnóžu. Mój Mištrje, přewostaju wodźidło mojeje duše cyle Tebi; wjedź sam Ty ju po Twojim Božim spodobanju. Zamknu so do Twojeje miłosćiweje wutroby, kotraž je morjo smilnosće. (str. 429, čo. 1450)

Dźensa mi Knjez praji: Moja dźowka, njepřestań moju smilnosć wozjewjeć. Přez to wokřeweš moju wutrobu, kotraž so we wohenju smilnosće za hrěšnikow pali. Praj mojim měšnikam, zo so zatwjerdnjeni hrěšnicy přez jich słowa pokutni stanu, hdyž wo mojej njewućerpajomnej miłosći rěča, wo smilnosći, kotruž za nich w swojej wutrobje mam. (str. 453, čo. 1521)

Ow Božo wulkeje miłosće, Ty njeskónčna dobroćiwosć, Ty znaješ wšu našu bědu a wěš, zo njejsmy kmani, ze swójskeje mocy k Tebi so pozběhnyć. Tohodla prosymy Će, předeńć nas ze swojej hnadu a rozmnož swoju smilnosć we nami, zo Twoju swjatu wolu w žiwjenju a w hodźinje smjerće swěrnje spjelnjamy. (str. 464, čo. 1570)

Dźensa słyšach tele słowa: W Starym Zakonju sym swojemu ludej profetow z błyskom a hrimotom pósłał. Dźensa posyłam Tebje wšemu čłowjestwu z mojej miłosću. Nochcu zranjene čłowjestwo chłostać, ale wustrowić, je k mojej miłosćiwej wutrobje stłóćić. Chłostanja wužiwam, hdyž mje k tomu nuzuja. Moja ruka so mječa sprawnosće rady njepřima. Před dnjom sprawnosće posyłam dźeń smilnosće. (str. 469, čo. 1588)

Modli so, telko kaž zamóžeš za mrějacych, wuproš jim dowěru do mojeje miłosće, dokelž woni trjebaja dowěru najbóle a maja ju najmjenje. Maš wědźeć, zo bě hnada wěčneho wumóženja za někotružkuli dušu w poslednim wokomiku twojeje modlitwy wotwisna. Ty znajež bjezdno mojeje miłosće, potajkim ćerpaj z njeho smilnosć za sebje a wosebje za chudych hrěšnikow. Skerje njebjo a zemja zańdźetej, hač zo so dowěrjaca duša wot mojeje smilnosće njewobjima. (str. 524, čo. 1777)

Přełožk: S. Chrystamarija