„A dokelž lubowaše swojich na swěće, pokaza jim swoju lubosć hač do kónca“ (Jan 13,1). Što to rěka, pokazać lubosć hač do kónca? Tradiciska wotmołwa praji: Pokazać lubosć hač do kónca rěka hač do smjerće na křižu. A woprawdźe w Lisće swjateho japoštoła Pawoła Filipjanam čitamy: „Wón so poniži a bu posłušny hač do smjerće, haj do smjerće na křižu“ (Fil 2,8). Tež Jězus Chrystus w Ewangeliju po Janu podobnje rěči: „Wjetšu lubosć nima nichtó hač tu, zo by swoje žiwjenje dał za swojich přećelow“ (Jan 15,13).

Ale smjerć na křižu – to njeje hišće definitiwny kónc. Kónc, wo kotrymž swjaty japoštoł Jan piše, njeje jenož smjerć. To je něšto wjace a hórše hač smjerć.

Što to potom je? Zo bychmy to zrozumić móhli, dyrbimy so na rozmołwu mjez Jězusom Chrystusom a Judašom dopomnić. Wona je w času poslednjeje wječerje była (Jan 13,1-30). Po tym zo bě Jězus Chrystus swojim wučomnikam noze wumył (Jan 13,1-11), jim w duchu zrudźeny rjekny: „Zawěrno, zawěrno praju wam: Jedyn z was mje přeradźi“ (Jan 13,21b). Ale wučomnicy njewědźachu, wo kim Jězus rěči (Jan 13,22). Tehdy jedyn z jeho wučomnikow, mjenujcy tón, kotrehož Chrystus lubowaše (Jan 13,23), Jězusej rjekny: „Knježe, štó to je?“ (Jan 13,25b). Jězus je jemu wotmołwił: „Tón to je, za kotrehož womačam skibu chlěba a kotremuž ju podam“ (Jan 13, 26b). A poda ju Judašej (Jan 13,26c).

A nětko kedźbu! Kedźbu na to, što je Jězus Chrystus Judašej prajił, jako jemu skibu chlěba poda: „Štož chceš činić, sčiń spěšnje!“ (Jan 13,27c). To su jara wažne słowa. Wučomnicy, kotřiž su za blidom sedźeli, abo po tehdyšim wašnju na poł leželi na lěwym boku, njejsu tole zrozumili (Jan 13,28). Někotři měnjachu, dokelž měješe Judaš móšnju, zo ma wón něšto k swjedźenjej nakupić abo chudym jałmožnu dać (Jan 13,29).  

Ale to njebě tak! Ze słowami „Štož chceš činić, sčiń spěšnje!“ (Jan 13,27c), je Jězus Chrystus Judašej něšto druhe prajił. A mjenujcy tole: Judašo, ty chceš mje přeradźić, ale we woprawdźitosći ja sam sebje podam: „Wótc mje lubuje tohodla, zo ja swoje žiwjenje dawam, zo bych je znowa přijał. Nichtó njebjerje je wote mnje, ale ja je dobrowólnje dawam. Mam móc, je woprować, a mam móc, je zaso přiwzać“ (Jan 10,17-18ab). Tohodla njerěka lubować hač do kónca jenož lubować hač do smjerće, ale tež hač do hrěcha: „Toho, kiž njeje hrěcha znał, je wón za nas »hrěšneho« sčinił [...]“ (2Kor 5,21). Hrěšneho sčinił po słowje přełožene z grjekšćiny rěka z hrěchom sčinił. A samo wjace! Nic jenož z hrěchom sčinił, ale z poklećom: „Chrystus je nas wukupił z pokleća zakonja. Wón wza wot nas pokleće [...]“ (Gal 3,13). Wza wot nas pokleće rěka po słowje přełožene běše za nas z poklećom.

Z druhimi słowami, Jězus Chrystus je hrěch Judaša spóznał, a jón do hnady změnił. Tak je to tež z kóždym našim hrěchom, dokelž Boža smilnosć njeje jenož wodaće hrěchow, ale dobro a mudrosć.

DJD