Wšemu, štož sće wo próstwje we wótčenašu pisał, přihłosuju dospołnje. Bóh wjedźe nas přez žiwjenje a čłowjek přińdźe chcyjo nochcyjo do situacijow, w kotrychž ma so rozsudźić. Wón je swobodu darjenu dóstał – zo by ju wužiwał. A z tym přińdźe awtomatisce do njeluboznych situacijow.
Dale bych chcył přidać: Wuchadźejo z fakta, zo je Jězus za wozjewjenje swojeho dobreho poselstwa zapadnu formu aramejšćiny wužiwał, ale Nowy zakoń so w grjekšćinje napisał, mamy wěste riziki při kongruentnosći přełožkow sobu myslić. Aramejšćina jako semitiska rěč je wot grjekšćiny chětro zdalena – snano tak kaž serbšćina wot arabšćiny. Z časa Joachima Jeremiasa nětko wěmy, zo móža nam aramejske rěčne wobroty při interpretowanju grjekskich wuprajenjow pomhać a zo bychmy tak zmysł Jězusowych słowow preciznišo dodnili. Přełožki z Jězusoweho časa nam njepředleža, hakle pozdźišo, tohodla dyrbi so rekonstruować. W Didache to klinči do toho směra, zo Bóh ze swojej mocu nas ze złeho wutorhny. Rekonstruowany wróćo-přełožk po Günther Schwarz je: „Lass uns retten aus unserer Versuchung.“
Serbsce snano: „... a wuwjedź nas ze spytowanja, ...“ – to by so po metrice k dotalnej formje hodźało.
Tola změnu wótčenaša w Serbach kaž njedawno w Francoskej? Móžemy zabyć w času, hdyž so samo Hórnikowe prócowanja wo jednotnu serbšćinu do błóta teptaja a kóždy zaso sam swój prawopis praktikuje.
Wutrobny postrow
Měrko Pohonč