Čitanje a wukładowanje Swjateho Pisma njebudźe wěčnje trać. Předwidźany čas k tomu je wobmjezowany. Paruzija abo druhi přichad Jězusa Chrystusa budźe kónčny termin wšitkich zemskich slědźenjow Swjateho Pisma. Njewěmy, hdy so to stanje (Mk 13,32; Lk 12,40). Tohodla mamy chwatać.

Tola wo to so tu njejedna.

Žro štwórteje zasady twori pozbudźenje k stajnemu strózbemu přiwobroćenju čitarja a wukładowarja Biblije na hermeneutisko-eksegetiske nowosće.  

Stawizny interpretacije Swjateho Pisma wobswědčeja, zo njebě Cyrkej stajnje eksegetiskim nowosćam přichilena.

Jako přikład móžemy tu dosć komplikowane a kontrowersne stawizny „kanonizacije“ (připóznaća) kritisko-historiskeje metody mjenować.

Historisko-kritiska metoda běše w protestantskich akademiskich kruhach, wosebje pola tak mjenowanych liberalnych protestantow a w swětnych kruhach, hižo z doby rozswětlerstwa wot druheje połojcy 17. lětstotka znata a praktikowana. Tola w Romsko-katolskej Cyrkwi bu tuta metoda doskónčnje hakle 18. nowembra 1965 respektiwnje k zakónčenju Druheho Vatikanskeho koncila (1962-1965) přiwzata. Při tym njeje w zašłosći wotešło bjez kritiki na profesorach, kotrež su modernizaciji katolskeje eksegezy podleželi, hač k spalenju jich knihow, a samo k přehnaću awtority bamžowskich encyklikow.

Dźensa je so situacija, dźakowano Bohu, změniła. Legalizacija tak mjenowanych nowych metodow literarneje analyzy je so spěšnje a bjezbolostnje wotměła, a to w lěće 1993, hdyž bu dokument Interpretacija Biblije w Cyrkwi wudaty.

Płody toho su bohate. Pohlejmy na přikład: Kelko je we Wótčenašu Mt 6,9-13 próstwow? Jedni praja sydom, druzy – šěsć. Rěčnje stej wobě wotmołwje móžnej a woprawnjenej. Dypk na „i“ je so z nałožowanjom retoriskeje metody sadźił, po kotrejž wotpowěduje literarna struktura modlitwy Wótcenaša Mt 6,9-13 menonje abo swěčnikej, kiž ma sydom ramjenjow (Eks 25,31-40). Tak kaž wobsteji menora z sydom ramjenjow, tak ma modlitwa Knjezowa tohorunja sydom próstwow.

DJD