Ja će njezasudźu, ale ty njehrěš wjac!

Wón bu hižo druhi kruć z jastwa pušćeny. Prěni raz je kradnjenja dla sedźał. Druhi kruć, dokelž bě wopity z autom po puću a njezbožo zawinił. Tehdy poškodźena wosoba zwostanje čas žiwjenja zlemjena. Nětk je wón zaso swobodny a snano mudriši. Pyta dźěło a bydlenje. Swójba nochce jeho hižo znać. Tež dźěłodawarjo maja strach před bywšim jatym. Nichtó jemu hižo njedowěri. Nichtó do njeho hižo njewěri. Tak bywa to w žiwjenju. Ewangelij dźensnišeje njedźele pak pokazuje, kajki je Bóh napřećo hrěšnemu čłowjekej. Jězus praji: Ja će njezasudźu, ale ty dźi a njehrěš wjac (Jan 8,11).

Snano je nam dźensnišim tehdyši židowski Zakoń – po knize Deuteronomium (22,23–25) – ćežko zrozumić. Tu dyrbješe žónska kamjenowana być, wona je njeswěrna, runje lepjena při mandźelstwołamanju. Bychmy prajili, zo je to jara surowe pochłostanje, kotrež so runa z jeje smjerću. Tehdy pak bě čłowjestwo hišće na primitiwnišej runinje žiwe a zmysł tajkeho pochłostanja běše tón, zo bychu so zakładne zasady moralki w towaršnosći Wuzwoleneho ludu kruće dodźerželi.

W tymle podawku pak njeńdźe najprjedy wo dospołnosć dodźerženja Zakonja, ani wo połne respektowanje Mójzesoweje tradicije. Farizejojo chcedźa Jězusa spytować. Najskěrje sej myslachu, zo budźe Wón milišo hač Zakoń sudźić, a potom bychu woni Jemu porokować móhli, zo Wón Zakoń njedodźerži.

Što pak Jězus čini? Wón so njezamołwja na př. ze słowami: Zrozumće Mje, Ja njemóžu zasudźić, abo: Sym runje k tomu přišoł, zo bych hrěšnikam něšto druheho poskićił. Jězus zwoprědka mjelči. Farizejojo pak njepopušća, woni chcedźa wotmołwu. Su sej swojeho triumfa wěsći. Tola Knjez da jim wotmołwu: Štóž z was je bjez hrěcha, njech prěni čisnje kamjeń (Jan 8,7). Běše to jenička mudra wotmołwa a spytowarjo so wohańběni wotsalichu.

Někotři z nas bychu sej myslili, zo Jězus hrěchej přihłosuje abo jón bagatelizuje. To pak njetrjechi. Wón žónskej njepraji: Wšo je w porjadku, ničo njeje so stało. Nic tak. Jězus by skerje móhł rjec: Znaju twoje žiwjenje, žónska; znaju twoju wutrobu a wěm, zo žedźiš so za lubosću. Zlě pak sy dotal po tutej žadosći žiwa była. Ja wěrju, zo změniš swoje žiwjenje. Dawam ći miłosć noweho žiwjenja a zdobom čiste łopjeno, zo by ty je cyle znowa a lěpje popisała.

Lubowani. Hrěch potajkim zwostawa hrěch. Wina so njezamaza a Jězus ničo njezamołwja. Wón pak njepraji žane hrube słowa, ani wurěče. Wón widźi bóle wutrobu hrěšnika, widźi jeho słabosće a bojosće, ale tež jeho želnosć a wolu so polěpšić. Tohodla Wón wupraji: Ja će njezasudźu, ale ty dźi a njehrěš wjac! (Jan 8,11).

To, štož móžemy z dźensnišeho podawka wuknyć, je slědowace:

  • Sprěnja : Tež najwětši hrěšnik móže so nakazać a znowa zmysł swojeho žiwjenja nadeńć – tak daloko, zo zamóže wón so samo ze připóznatym swjatym stać! Znajemy přikłady: swj. Hawštyna, swj. Franca abo Ignaca z Lojole.
  • Zdruha : Jězus wočakuje wot nas nic zymne a sprawne ćisnjenje kamjenja, ale luboznu pomoc, zo bychmy z pozitiwnym přikładom tutoho hrěšnika k njemu přiwjedli.
  • Ztřeća : Prašejmy so, kak my wo ludźoch rěčimy, kotřiž su wotwistni, słabi a maja swoje zmylki? Snano so z nimi přirunujemy, zo bychmy so jako lěpši błyšćili? Abo jich zasudźamy, prajo: Ja njebych móhł sej tajke něšto dowolić!
  • Skońčnje: Njejsmy sami bjez zmylkow, potajkim mamy na sebje samych zhladować, prjedy hač druhich sudźimy.

A hdyž słyšimy dźensniše Jězusowe słowa: Ja će njezasudźu, ale ty dźi a njehrěš wjac! (Jan 8, 11), chcemy sej wuwědomić, zo Wón tola napomina tež nas po kóždej našej spowědźi. Mjenujcy, Jězus nas w swjatej spowědźi wot hrěchow njewotwjaza, zo bychmy zaso započeli znowa hrěšić, ale wotwjaza nas wot hrěchow k tomu, zo bychmy nowe žiwjenje wjedli. Amen.

TAD