Sym druhdy rozmyslował, čehodla maja ludźo horiny rady, wosebje wysoke hory? Čehodla prajimy, zo je krajina z horami rjeńša a zajimawša hač płona zemja? Zawěsće su horiny wěsty dźiw přirody a tež kóždy začuwa tu dźěło Stworićela. Přidatnje, na wjeršku hory stejo, maš rjany wuhlad. Wottam móžeš daloki wid začuwać, zo by chcył kaž swobodny ptak lećeć.

Hora je tež něšto wosebite w ewangeliju. Maš tam zasadnje tři tajke hory, na kotrychž je so w žiwjenju našeho Wumóžnika Jězusa Chrystusa něsto wulke a wažne stało. Prěnja rěka hora Tabor, wo kotrejž smy runje słyšeli. Druha je Wolijowa hora, pola kotrejž wothrawachu so w Jězusu, krótko do smjerće, strašne sceny Jeho znutřkowneho wojowanja. Naposled mamy hišće horu Golgotu, hdźež je ćerpjacy Jězus swoju dušu na křižu wudychał.

Prěnja hora – hora Tabor – je najpřijomniša, wona je bjez ćerpjenja. Třo japoštoljo smědźachu tam Božu krasnosć dožiwić. Jězus bu před jich wočemi naraz překrasnjeny, a tak je so Wón jako Syn Boži wopokazał. A potom je so japoštołam wšědny swět naraz zdaleny zdał. W nowym swětle su swět a wšitke swoje starosće hinak, zrališo widźeli.

Jězus bu před jich wočemi přeměnjeny. So wě, zo najskěrje nichtó z nas tajke masiwne dožiwjenje z Bohom njedocpěje. Čehodla nic? Snano mamy přewjele za wušomaj, dokelž smy přečasto bjez lubosće, a dokelž přerědko wobželnosćamy a so wuspowědamy. K tajkim Bóh na tele wosebite wašnje njepřichadźa.

Tola, móžne su małe zetkanja z bójskej transcendencu, pod wuměnjenjom, zo so wědomje kóždy dźeń na Boha dopomniš, Bohu so poskićiš kaž dźěćo z wotewrjenej wutrobu a zo zakročiš konsekwentnje přećiwo swojim zmylkam. Potom dožiwiš to bójske a dóstanješ tež wjeselo a zmužitosć k žiwjenju.

Bóh honi čłowjeka ze swojej lubosću a smilnosću. Njesměrnje wažny je Jemu kóždy čłowjek. Ja, a ty? Njezdalujemy so druhdy wot Boha, zo bychmy w žiwjenju wšo sami zmištrować chcyli? Bóh je zawěrno naš Wótc. Jeho smilnosć njeznaje žane hranicy, nimo jedneje – tale hranica rěka moja hejatosć.

W knižce Potajnstwa chudych dušow pisa jedna rjadniska sotra, zo stej za žiwjenje wěry dwě chorosći jara strašnej: Ta prěnja chorosć mjenuje so wčera, a ta drua jutře. Prěnja potrjechi tych, kotřiž su z dopomjenkow žiwi, prajo: Prjedy sym porjadny był, chodźach k spowědźi a modlach so prawidłownje. To je typ tajkeho „nabožneho rentnarja”. Druha chorosć – jutře – jewi so w myslach: Jutře staju wšo do porjadka, po prózdninach modlu so časćišo, wot noweho lěta wotrjeknu so teje abo tamneje słabosće. Tute jutře noche pak woprawdźe přińć.

Poprawom njetrjebamy na horje Tabor stać. Městnosć zwjazanosće z Bohom je naša duša – přez dobru modlitwu a hódnje swjećenje swjateje eucharistije. W zemskim žiwjenju njemóžemy hišće wšu bójsku transcendencu widźeć. Kralestwo Bože je wšak hižo přitomne, ale zdźěla hišće zakryte. Njeje so hišće w swojej połnosći wozjawniło. Smy hišće we wěrje žiwi a nic we widźenju. Tola nadźija na zbóžne dokónčenje pola Boha nas njese, tež potom, hdyž nas tyšnosć trapi; tež potom, hdyž smy w ćerpjenju a chorosći, abo hdyž nimamy dźěło a mamy wjele problemow.

Hora překrasnjenja wjedźe nas k Jutram, kotrež za něšto tydźenjow hižo swjećimy. Tuta hora wjedźe nas hišće bóle k wěčnym Jutram, k njebjeskej krasnosći, kotruž wočakujemy we wěrje a nadźiji.

TAD