Njech Duch wobnowi łužisku zemju!

1/. Dźensa dožiwjamy „mału rewoluciju“, mjenujcy nawrótny dypk we žiwjenju Cyrkwje, abo hinak prajene – „rewoluciju Ducha Swjateho“. Na př. japoštoł Pětr, kotryž je so w dnjach Jězusoweho ćerpjenja swojeho Mištra zaprěł, swědči nadobo zmužiće wo poselstwje Ewangelija. Japoštoljo podobnje – najprjedy běchu bojazliwi – nětko wotwěraja durje wječernje, zo bychu zmužiće spjelnili Chrystusowy nadawk Dźiće a wozjewjejće! Tale „rewolucija“ docpěwa tež nas. Tón, kiž je něhdy sakrament firmowanja přijał, ma we sebi kmanosć so na Božeho Ducha wotewrěć a wot Njeho so wjesć dać.

Hladajmy na spočatk swojeho „dyrdomdeja“ z Bohom. Najprjedy je křćeńca – wona dari wjele, tola su to jeničce spočatki bójskeho žiwjenja w čłowjeku. Potom je spowědź a swjate woprawjenje, kotrež „zežiwja“ dušu k dobremu a rjanemu, a sylni přećiwo złemu a hrěchej. Što pak je firmowanje? Wono wšo we wěriwym křesćanje wudospołnja. Wot wokomika firmowanja, pod wumjenjenjom, zo smy na Ducha wotewrjeni, rozumimy wjace wo wěrje, smy zamołwićiši za Cyrkej a smy so swojich winowatosćow w swójbje a we wosadźe wědomiši.

2/. Tón, kotrehož měnimy z Duchom Swjatym je kaž woheń wučišćacy w čłowjeku škódne mazanosće hrěcha. Wón „wupali“ njetrěbne wodpadki zrudoby a słabosćow. Tohodla Jězus rjekny: Přijmiće Ducha Swjateho! Kotrymž hrěchi wodaće, tym so wodadźa.

Dar wodaća a wotwjazanja hrěchow płodźi w nas pokoj, a je to powšitkowne nazhonjenje tych, kotřiž prawidłownje chodźa do spowědneho stoła, a so wo křesćansku dospołnosć prócuja. Hdyž so nam na př. poradźi swoje špatne zwučenosće přewinyć: lóze słowa, lěnjosć, wšědny njeporjad etc. Abo hdyž na př. smy zło z dobrym narunali, abo njesmy zwadu a hidu dopušćili. Tónle pokoj začuwamy runje w sakramenće spowědźe, słyšo słowa: Tuž će wotwjazuju....

Pokoj pak nam přeco zaso pobrachuje, dokelž smy słabi a padamy zaso do hrěcha. Druhdy mamy tež strach před sobu samym, bojejo so, zo sčinimy abo wuprajimy něšto hłupe. Bojimy so tež swěta, w kotrymž traje njeměr a bjezluboznosć, w kotrymž bywa jednotliwc bjezradny napřećo namocy a wulkim politikarjam, a bohačkam. Moji lubi, tola mamy jako firmowani křesćenjo we wšěm nadźiju.

3/. Jako runje před 40 lětami je bamž Jan Pawoł II. w smažniku 1979 prěni raz do swojeje pólskeje domizny přijeł, wupraji wón tehdy wuznamne słowa modlitwy: Njech zestupi Twój Duch a wobnowi tutu zemju! A po chwili doda: Tutu zemju! To běše wołanje połne nadźije, kotrež njejsu tehdy Polacy cyle rozumili. Čas tehdy bě pak strašny: namóc, podpěranje ateizma, rozšěrjenje alkoholizma, politiska kontrola cuzeho mócnarstwa – wšo běše šěre a zrudne. Potom je pak so tónle cyły socialistiski system sypnył. Hišće do dźensnišeho rjedźimy po nim wotpadki.

Zło je a wostanje. Druhdy nadpaduje nas z dwójnej mocu. Tež my druhdy pomhamy złu, hdyž na př. hłupje něsto prajimy, abo špatnje něšto rozsudźimy – tak při wólbach, tak hdyž zastupimy do dwělomnych předewzaćow, abo jeli njereagujemy na špatne zadźerženje młodźiny, abo jeli podpěramy cuzych a nic swojich. Potom swarimy na dźensnišy čas, zo je prjedy wšo kmańšo było.

Dźensa, moji lubi, pohladajmy hišće jónu do swojeho swědomja. Rozmyslujmy, što je hišće we mni tupe a hłupe, chcyćiwe a zawistne. Jězus je zło přewinył, dobre je dobyło. Njeboj so być dobry, rěčeć derje a widźeć to pozitiwne; njeboj so być japoštoł dobra!

Božo, njech zestupi Twój Duch a wobnowi tutu zemju – tutu łužisku zemju! Amen.

TAD