Stawiznu twojeho žiwjenja pisa Bóh

Lubi wěriwi, sprawnje – wěriće wy, štož sym runje přednjesł? Je to wěrypodobne, je to wěrne, zo přińdźe hnydom trójce w běhu krótkeho časa són a Swjatu Swójbu w konkretnym wohroženju wuchowa?

Potajkim són po přeću, són na skazanku, wumóžacy són w prawym času, tak zo njemóžetaj tutomu Jězuskej ani zły Herodes ani tón hišće hórši Archelaos ani „kuska“ načinić. Je to wěrypodobne, je to wěrne, trjechi to tak?

Słowa kotrež sym w mojim prašenju wužiwał, „wěrypodobne“, „wěrne“, „hač to trjechi“, to su wšo zapřijeća, kiž maja jenož z historiskej wěrnosću činić, potajkim z tym, štož je fakt, kaž dźensa rady prajimy.  To pak je jenož mały wurězk z cyłeje wěrnosće našeho žiwjenja.

Hdyž eksistuje bjeze wšěch dwělow Chrystus – tak kaž ekstistuje na př. za kóždeho čłowjeka dołho „swětło dźěćatstwa“ – potom je to wěrnosć k žiwjenju. Cyłkowna wěrnosć, dospołna wěrnosć, žiwjenska wěrnosć. A runje w tutym zmysle měli sćenika Mateja zrozumić. Pisa tu prawdźepodobnje cyłu wěrnosć a nic jenož historiske fakty. Sčini to, z tym zo přida podawkam dwě runinje, kotrejž móžeš derje zrozumić. Jedna runina zrozumi so kaž wot samo, a druha wujasni so potom na eksistencnej płoninje..

Prěnja runina je dopjelnjenje profetiskeho słowa. Dwójce da so wobkedźbować: Z Egyptowskeje sym powołał Swojeho Syna a Budźe Nacaretski rěkać. Matej namaka tutej sadźe něhdźe „schowane“ w Starym Zakonju a spisa tak, zo dwójce jasnje na tute profetiske słowa dopomina. Mały Jězus dyrbi „dwójce“, po jeho słowach, ze Swojimaj staršimaj ćěkać. Čehodla? Zo by so stało, štož bě profet wozjewił: Z Egyptowskeje sym powołał Swojeho Syna. Jězus dyrbi tež z kraja Judeje do Nacareta w Galileji ćěkać. Čehodla? Zo by so dalše profetiske słowo runje tak jako prawe wopokazało: Budźe Nacaretski rěkać.

Wěmy tež, čehodla Matej tak pisa. Dokelž je swoje sćenje za židow spisał. A tych chce wón k Jězusej nakazać. Tohodla so to tak často pola njeho jewi. Hladajće tola, wšo na tutym Jězusu je dopjelnjenje ze Stareho Zakonja; potajkim: Wěrće do njeho, wy židźa!

Druha runina, kotruž Matej přida, zo by cyłu wěrnosć prajił, je són. Z tym mamy so my dźensa trochu ćežko. Ludźo w starowěku abo w dawnych wašnjach pobožnosće wědźachu wo tym wo 100 razow wjac hač my. Jedyn són pokaza puć do Egyptowskeje a druhi do Nacareta. Na čo chce Matej z tym skedźbnić?

Trójce zapřimnje wosnje jandźel Knjeza, zo by prawy puć pokazał. Što chce Matej rjec, hdyž nas na tutu runinu sona wjedźe? Wosebje to, zo so žiwjenske stawizny wo Jězusu wot ludźi kaž Herodesa abo Archelaosa njepisaja. Tući pisaja stawiznu wo morjenju, štož wšak historisce tež přitrjechi.

Stawiznu mojeho a wašeho žiwjenja pak pisa a wodźi Bóh, móhłrjec wot znutřka. Wukni słyšeć na znutřkowny hłós swojeho žiwjenja, a budźeš pytnyć, zo je tež w twojim žiwjenju stawizna spomóženja, stawizna wo wumóženju spisana.

A to je nětko cyła wěrnosć žiwjenja, na kotruž Matej w stawiznje wo dźěćatstwje Jězusa Nacaretskeho pokazuje. Štož tež přeco so na podawkach w twojim žiwjenju stawa – njezboža, zaprajenja, frustracije a ćerpjenja –  je, dokelž dźě sy zapřijaty do stawizny morjaceho Herodesa a Archelaosa. Poprawnu stawiznu twojeho žiwjenja pak pisa Bóh. Daj so wodźić přez jandźela, přez són, přez znutřkowny hłós Boži. A budźeš wumóženy – kaž Jězus Nacaretski. Amen.

GN