Lubi wěriwi, dźensa bych chcył dwě wuprajeni z ewangelija komentować.

▪ „Ja křćiju was z wodu […]. Wón budźe was křćić w Swjatym Duchu […]“ (Lk 3,16bc).

To su jara wažne słowa. Wone pomhaja nam potajnstwo swjateje křćeńcy zrozumić. Ale jenož potom, hdyž so dopomnimy, zo klinčitej wuprajeni ja křćiju a wón budźe křćić po słowje přełoženej z grjekšćiny tróšku hinak. A mjenujcy ja tunkam (ἐγὼ βαπτίζω) a wón budźe tunkać (αὐτὸς βαπτίσει). Jan Křćenik je pak jenož do wody tunkał (ὕδατι), a Jězus Chrystus do Swjateho Ducha (ἐν πνεύματι ἁγίω), to rěka do Boha. Tole je najwjetši rozdźěl mjez tutymaj křćeńcomaj.

Křćeńca je wšak spočatk tunkanja čłowjeka do Boha. Jeho kónc nastanje jenož w žiwjenju po žiwjenju: „Najlubši, nětko smy dźěći Bože a hišće njeje so pokazało, što budźemy. Wěmy, zo budźemy jemu podobni, hdyž so to pokaza, přetož wohladamy jeho, kajkiž je“ (1 Jan 3,2).

▪ „Přińdźe pak mócniši hač ja, kotremuž paski při jeho črijach rozwjazać ja hódny njejsym“ (Lk 3,16b).

Klasiske wujasnjenje tuteje sady je tajke: Tute słowa su znamjo wulkeje ponižnosće Jana Křćenika. To trjechi. Ale nic jenož.

Znajemy hišće dalše jeje wukładowanje. W času Jězusa Chrystusa běše pola Židow jedna jara zajimawa tradicija. Hdyž zemrě mandźelski, kotryž njeměješe dźěći, dyrbješe najbliši přiwuzny tutoho mandźelskeho so wo wudowu starać a wotemrětemu dźěći spłodźić (Dtn 25,5-10). Ale hdyž tutón přiwuzny to nochcyše, dyrbješe wón jednu symbolisku činitosć zdokonjeć, mjenujcy k sudnikam hić a před nimi swojej črijej rozwjazać a so zuć. Z tym zwurazni wón, zo by dyrbjał so dalši přiwuzny wo wudowu starać a z njej dźěći rodźić: „Tajkele běše dawne wašnje w Israelu při wotkupi a wuměnje, zo by so kóžda naležnosć płaćiwje rozrisała: Jedyn wuzu so črij a poda jón druhemu. To běše w Israelu wobkrućenje před swědkami“ (Rut 4,7).

Z druhimi słowami, tuta sada woznamjenja, zo je woprawdźity nawoženja wuzwoleneho ludu Jězus Chrystus a nic Jan Křćenik. Za nas tole pak rěka, zo je Cyrkej njewjesta Jězusa Chrystusa: „Wuhladach […] swjate město, nowy Jerusalem, widźach zestupować z njebja wot Boha, wuhotowany kaž njewjestu, wupyšenu za swojeho muža“ (Apk 21,1-2).

DJD