Dźensa smy w ewangeliju wo jědźi słyšeli: „Połny Swjateho Ducha wróći so Jězus wot Jordana a bu wot Ducha po pusćinje wjedźeny štyrceći dnjow […]. Njejědźeše ničo te dny, a hdyž so minychu, bě hłódny“ (Lk 4,1-2). Kóždy čłowjek dyrbi jěsć a pić: „Hlejtaj, dawam wamaj wšě symjenjace so zela na zemi a wšě štomy, kotrež płody njesu. To budź waju cyroba!“ (Gen 1,29b). A što to rěka teologisce?

Teologisce to woznamjenja najprjedy, zo nima čłowjek žane žiwjenje we sebi. A hdyž nima žiwjenje we sebi, to woznamjenja, zo njeje wón Bóh. Kóždy raz, hdyž za blidom sedźimy, wuznawamy, zo smy słabe a hrěšne stworjenje. Tuž je přijimanje jědźe moment prawdy. To je kaž wuznaće wěry – Credo: „Hlej, wšě naše dny přeńdu […] naše lěta su krótke kaž pozdych“ (Ps 90,9).

Tu pak móžemy so prašeć: Što rěka “so posćić” teologisce?

So posćić móžemy wšelakich přičin dla. Na přikład: strowoty dla. Štóž je přewjele jědł a přewjele pił dyrbi potom so posćić.

Druhi so posći dla rjanosće. Žona so posći, zo by so spodobała mužej, a muž žonje.

Móžemy so tež posćić dla wopora za žiwych a zemrětych.

Ale je hišće dalša přičina: Hdyž jěmy, wuznawamy, zo njemóžemy bjez jědźe žiwi być. Ale hdyž so posćimy prajimy, zo njeje naše žiwjenje wotwisne wot jědźe a pića, ale wot Boha. Bóh je woprawdźite žórło našeho žiwjenja: „Nic jeno z chlěbom samym so čłowjek žiwi, ale z kóždym słowom, kotrež z Božeho erta wuchadźa“ (Mt 4,4c).

Lubi bratřa a lube sotry, kaž widźimy, je tu hłuboka teologiska prawda zakryta w našim wšědnym žiwjenju. Myslimy tuž stajnje na to!

DJD