Lubi wěriwi, w dźensnišim ewangeliju smy słyšeli wo tym, zo je Marija swoju přiwuznu Hilžbjetu wopytała (Lk 1,39-45). Tohodla chcu k tutej temje něšto prajić, mjenujcy jedne wuprajenje komentować.

Na spočatku ewangelija smy słyšeli sadu: „W tutych dnjach poda so Marija do horow, a chwataše do jednoho města Judeje“ (Lk 1,39). Na prěni pohlad je to cyle jednora sada, kotraž powěda wo tym, zo je so Marija na puć podała. Ale takle je to jenož na prěni pohlad, dokelž ma kóžde słowo w tutej sadźe jara hłuboki teologiski woznam. Najprjedy praji nam tekst, zo je so Marija w tutych dnjach na puć podała. Što pak to rěka? W tutych dnjach rěka, zo je so to hižo po připowědźenju Jězusoweho naroda stało (Lk 1,26-38). A jelizo to tak bě, rěka to, zo běše Marija w tutym času hižo zańdźena. Marija njeběše po puću k Hilžbjeće hižo sama. Z njej pućowaše tež Jězus Chrystus. Wězo hišće w klinje swojeje maćerje, ale hižo sobu a hižo po puću. W našim žiwjenju smě a dyrbi to podobnje być. Jězus chce přeco při nami być, hdźež dźemy abo hišće póńdźemy: „Woni pak wuńdźechu a prědowachu wšudźe. Knjez skutkowaše z nimi a wobtwjerdźowaše jich słowa z dźiwami, kotrež na nje slědowachu“ (Mk 16,20).

Ale wuprajenje w tutych dnjach ma hišće dalši woznam. Wono njepraji jenož, zo je so Marija na puć po přizjewjenju Knjeza podała. Wono powěda tež, zo dyrbješe so Marija na tutón puć přihotować. A što to we wonym času rěkaše, so na puć přihotować? Wězo dyrbješe sej Marija najprjedy putniski wačok přihotować, dokelž po puću, na kotrymž běše Marija někak 4 abo 5 dnjow, trjebaše wona něšto k jědźi a piću: „Saul rjekny wotročkej: [...] jeli tam woprawdźe póńdźemoj [...] Chlěb w naju měškach je mjenujcy wušoł [...] Što mamoj hewak hišće při sebi?“ (1Sam 9,7). Potom dyrbješe sej Marija hišće towaršow za pućowanje namakać: „Tuž pytaj sej, dźěćo, spušćomneho towarša na pućowanje [...]“ (Tob 5,3d). To njebě hišće wšitko. Bě hišće jedne žadanje, kotrež dyrbješe Marija spjelnić. Dźe mjenujcy wo to, zo trjebaše Marija dowolnosć za pućowanje. A to njebě tak jednore. Wosebje za nju! Wona běše dźě hižo z Józefom zmandźelena (Mt 1,18-21.24; Lk 1,26-27) a jedna zmandźelena žona bě wot swojeho mandźelskeho wotwisna. Wón dźě běše jeje knjez: „Tohodla so Sara do sebje směješe. Mysleše dźě sej: »Hdyž sym hižo zestariła, bych so měła hišće w lubosći rozwjeselić? Mój knjez dźě je tež hižo stary«“ (Gen 18,12). Marija pak tutu dowolnosć dósta a so na puć poda. To wšitko pokazuje, zo běše Marija žona z charakterom. W našim žiwjenju njech je to podobne, dokelž dyrbi kóždy z nas křesćan z charakterom być. Dokelž jenož tón hač do smjerće swěrny dóstanje krónu žiwjenja (Apk 2,10) …

DJD