Lubi wěriwi, to je tola słowo! „Njebudźće kaž tajeńcy“, praji Jězus. A kóždemu z nas přińdu zawěsće mnoho přikładow do mysli, štó móhł z tym być měnjeny: Ći, kotřiž so wot druhich chwala za swoje dobroty, wot kamerow do „praweho swětła“ sadźeni, kotřiž so z cyrkwinskimi a swětowymi titulemi pyša; kotřiž su při pobožnych procesjónach widźeć; kotřiž přeco potom w cyrkwi sedźa, hdyž druzy jich widźa!?

Abo tež ći, kotřiž su jenož cyle zrědka tu, ale přeco potom so jewja, hdyž někajki dobytk z toho maja!? Abo tež w politice: Štó njemysli tu tež na někotryžkuli zastupjerjow, kotřiž po zdaću jenož potom přińdu, hdyž so nowinarjo pokazuja, hdyž so błyšćić zamóža a scenarij derje wobknježa: tu raz wulki šek k přepodaću, tam raz beneficny wustup!?

A něchtóžkuli mysli potom snano trochu złowólnje: Haj, ći maja to trjeba! Tajkim tež dźensniše sćenje runje prawje přińdźe: Hladajće so! Njejednajće kaž ludacy, zo bychu jich ludźo česćili! Woni su hižo swoje myto dóstali.

Tola pomałku! Su to přeco jenož ći druzy? „Čemu widźiš třěsku we woku swojeho bratra, ale njewidźiš hrjadu we swojim woku?“, praša so Jězus jenož někotre rjadki pozdźišo (Mt 7,3). Štó da hordźi so tu ze swojej sprawnosću? Zawěsće tón, kiž druheho sudźi a zasudźuje a kiž nochce tak jara na sebje hladać. Tež hdyž to chětro lochko padnje: Zasudźenje nad druheho je na kóncu howe a prózdne, dokelž Bóh sam zamóža do wutroby hladać. Wón je sudnik, nichtó druhi! Wón znaje wotmysły. Wón nima trjeba, zo jemu hišće tak wažne pokiwy dawamy, zo měł sej toho abo tamneho raz trochu dokładnišo wobhladać, dokelž dźě móhło so wo ludaka jednać. Tajcy posrědnicy snano pola někotrych ludźi wotewrjene wucho nańdu. Bohu pak budź dźakowano – Bóh je hinaši!

Dźensa so zaso raz jasnje wopokazuje: Sćenje měni mje! – Bóh rěči w swojim poselstwje ke mni. Słowa sćenja płaća mi a měnja: Nic, zo chcyli mje zasudźić abo z porstom na mnje pokazać, ale zo bychu mje wuswobodźili. Na přikład wot sebjechwały a samopašnosće, kotraž chce mje k tomu pozběhnyć, zo móhł być z Knjezom nad wěru a dobrej wolu druhich.

Sćenje mi praji: „Ty pak...“. Bóh narěči mje z dowěrliwym „ty“ lubowaceho Wótca. Přicpěwa mi, zo jeho wolu póznaju a zo sym po njej žiwy. To njetrjebamy scyła na druhich hladać. Njetrjebam so ani z druhimi přirunować ani měrić; njedyrbju druheho wočornjeć, jenož zo bych móhł so sam błyšćić.

Lubi wěriwi, Bóh hlada na nas. Wón widźi naše pytanje a naše prašenja, dwěle kaž tež starosće. Widźi pak tež našu dobru wolu, samo potom, hdyž po čłowjeskich měritkach zwrěšćimy a za wočakowanjemi zwostawamy.

Tola Wón nam něšto přicpěwa. „Ty pak – hdyž so posćiš“ – čin to hinak, čin to tak derje kaž móžno, prosće trochu lěpje hač wčera! Bóh měni woprawdźe mje – dokelž derje ze mnu měni. To je dobre poselstwo, kiž posylnja! Amen.

GN