Lubi wěriwi! Wěrić rěka, měć za prawdźe podobne, štož je Bóh wozjawnił. Tak znaja to ći starši mjez nami, jako mějachu hišće „zeleny katechizm“ wuknyć. Bóh je woprawdźity, dokelž přeco wěrnosć rěči. Njemóže so scyła mylić ani njemóže łžeć. Tak je tam po zmysle napisane.

Prawdu rjec a prawdu wěrić. To je hłownje wěc hłowy. W dźensnišim sćenju steji pak cyle hinaša formulacija, přez kotruž móhli so snano samo dźiwać: Štóž pak čini prawdu, dźe do swětła (Jan 3,21). Prawdu činić – to wužada hnydom cyłeho čłowjeka. Njedosaha potajkim, jenož za wěrne měć, štož je Bóh wozjawnił a z tym wěru wuznawać. Jeho prawda ma cyłe moje žiwjenje postajeć a zdobom přeměnjeć. Ludźo dźensa, kotřiž často mało abo ničo wjac wo Bohu a Jězusu Chrystusu „njewědźa“, čitaja snano tola w žiwjenju křesćanow, štó je Bóh, do kotrehož wěrimy.

Móže so pak stać, zo z mojim žiwjenjom to znapřećiwjam, štož ze swojimi słowami wuznawam. Haj, změjemy jednoho dnja wšitcy wuznać, zo smy ze swojim žiwjenjom pod tym zwostali, štož wěrimy. Prawdu činić – to je potajkim stajnje nowy impuls, nowy nadawk, nowe přeprošenje na nas.

A dalšu sadu dóstanjemy z dźensnišim sćenjom hnydom sobu poskićenu: Štóž njewěri, je hižo wotsudźeny (Jan 3,18). Z tym da nam sćenje přiležnosć, w tutym pokutnym času swoje předstawy wo Božim sudźe znowa rozpominać a snano k cyle nowym dopóznaćam dóńć.

Znaty bohosłowc Hans Urs von Balthasar je k tomu raz sćěhowace mysle napisał: Rozsudne wuprajenje je, zo, štóž lubosć Božu zanjecha, sebje samoho zasudźa. Bóh nima žadyn zajim, čłowjeka zasudźić; dospołna lubosć dźe tak daloko, zo podawa Wótc swojeho Syna za spomóženje swěta: Wjace nam scyła dać njemóže. Z toho dopóznaća móhli so prašeć, hač tutu lubosć tež přiwzamy, tak zo móže w nas tež skutkować a płódna być. Abo schowamy so před jeje swětłom do našeje ćmy. Potom wšak ‚hidźimy swětło‘, hidźimy wěrnu lubosć a přihłosujemy tomu, zo smy egoisća – wšojedne w kotrej formje. Tež jenož požadliwa lubosć je egoizm. A z tym smy ‚hižo zasudźeni‘, nic přez Boha, ale přez sebje samych.

Runje přez sćenje na tutej njedźeli wotewrě so nam wid za to, što je měnjene pod znatym wuprajenjom Jězusa: Ja sym puć, prawda a žiwjenje (Jan 14,6). Jězus je prawda. A njewuznawa ju jenož. Prawda je jeho cyłe žiwjenje, jeho sčłowjećenje, jeho słowa wo přichadźe kralestwa Božeho, jeho poddatosć ludźom, jeho wuhojenja, jeho křiž a jeho zrowastanjenje. Prawda jeho žiwjenja je w dźensnišim sćenju w jednym słowje zjimane: Bóh njeje Syna na swět pósłał, zo by swět sudźił, ale zo by swět přez njeho wumóženy był (Jan 3,17).

Prawda jeho žiwjenja, prawdu, kotruž čini, rěka wumóženje. Tole je Syn Boži wobswědčił, z tym zo wozjewi Bože wodawanje. A zwoprawdźi to tež.

W tutym zmysle směmy być połni nadźije, zo zwoprawdźa so jednoho dnja žadosć nas wšitkich, zo mjenujcy Jězusa wuhladamy. Potom zrozumimy tež wšitko. Amen.

GN