Płaća w našim času hišće Bože kaznje? Su wone hišće aktualne? Spodźiwna je jich forma: Ty směš abo njesměš to a tamne. Što na přikład? Njesměš tež dźensa sej požadać awto abo zasłužbu twojeho susoda; njesměš so žedźić za rjanosću abo garderobu twojeje susodki; njesměš jimaj zawidźeć jeju dom a jeju dobry płat. Haj, kaznje zwostanu aktualne, dokelž pochadźeja wot wěčneho Zakonjodawarja, a natura čłowjeka wostanje přiwšej so wuwiwaceje techniki samsna – słaba a hrěchej nachilena. Derje, zo mamy tute Dźesać Božich kaznjow. Wone su, tak rjec, garant zakładneho měra mjez ludźimi a minimum po puću do njebjes.

W knižce jedneje rjadniskeje sotry Potajnstwa chudych dušow je napisane, zo stej za žiwjenje z wěry dwě chorosći jara strašnej: Jedna chorosć mjenuje so wčera, a druha mjenuje so jutře.

Prěnja potrjechi tych, kotřiž su žiwi w dopomjenkach a praja: Prjedy sym porjadny był, chodźach k spowědźi a modlach so prawidłownje a spytach chutnje Bože kaznje dodźeržeć. Prjedy sym porjadny był... To je typ tajkeho „nabožneho rentnarja”.

Druha chorosć wěriweho žiwjenja mjenuje so jutře – a jewi so w myslach, na př.: Jutře staju wšo do porjadka, po prózdninach modlu so časćišo, wot noweho lěta wotrjeknu so teje abo tamneje słabosće. Tute „jutře” nochce pak woprawdźe přińć.

Wažne je, moji lubi, to dźensa! Dźensa chcu po Božej woli žiwy być! Dźensa chcu so polěpšić. Maš tajkich ludźi, kotřiž su cyłe lěta přećiwo swojim słabosćam wojowali, a skónčnje dobyli. Na př. přećiwo alkoholizmej, přećiwo njehańbićiwosći, abo druhim wotwisnosćam. Njebě lochko! Přez swoje wojowanje pak su woprawdźitu pokornosć, a skónčnje, z Božej pomocu, wuswobodźenje a tež swoju zasłužbu za njebjesa docpěli. Wězo, zo so nam najskerje wšo nadobo njeporadźi. Njedosaha pak, zo jenož prajimy: Spytam kaznje dźeržeć, abo: wšitcy to tak činja, abo: sym přesłaby.

Někotři dźerža jenož te kaznje, kotrež so jim po zdaću hodźa. Na př. chudym pomhać – to so wě, ale wodawać – to nic. Česćić staršeju – rady, ale njepohladać požadliwje na žónsku – hižo nic. Takle pak njespjelnimy Božu wolu!

Jara wažne w dźerženju Božich kaznjow je naše znutřkowne zmyslenje. Maš na př. ludźi, kiž často wjele dobreho činja, ale nic stajnje z čistym nastajenjom. Prajimy, woni maja dwoje mjezwoča, kaž wikowarjo w templu z dźensnišeho ewangelija (Jan 2,13-25). Zwonkownje wšak jich dobra činitosć skutkować zamóže, ale hač so pola Boha jako zasłužba připóznaje? Najskerje nic, dokelž tči za tym jenož priwatny zajim abo swójska žadosć za nahladnosću a sławu.

Pruwujmy potajkim swoje swědomje. Pruwujmy so, z kajkim nastajenjom dźeržimy Bože kaznje, abo kak so druhim bližimy? Činimy to dobre z lubosće, abo jenož korektnosće abo samoho wužitka dla? Pruwujmy so, w kotrejž měrje smy za Boha a za blišich we wšědnym žiwjenju njesebični? Bóh Knjez znaje kóždu našu mysl. Wón tež wě wo najhłubšich jimanjach našeje wutroby. Wón mytuje kóžde čiste zmyslenje a kóždu njesebičnosć. Amen.

TAD