Lubi wěriwi, benediktinski pater Anselm Grün napisa raz wo zakładnym hrónčku swj. Benedikta Spěwaj a dźěłaj (ora et labora) sćěhowace: „Dewisa ‚spěwaj a dźěłaj‘ měni, zo so Bóh ze mnu wšědny dźeń zetkawa, zo wašnje, kak dźěłam, pokazuje, hač sym ze žórła Ducha Swjateho žiwy abo hač sym žiwy z druhich žórłow. Kak ze wšěmi wěcami wobchadźam, wotkrywa moju spiritualitu, potajkim moje duchowne žiwjenje…“.

Čitanje z Knihi Genesis dawa nam na tutej 1. póstnej njedźeli k tutomu wuprajenju wosebitu ilustraciju. Lijeńca je nimo a Bóh praji Noachej: „Staju swoju tučel do mróčeli; wona njech je znamjo zwjazka mjezy mnu a zemju“. Tučel stanje so ze znamjenjom zwjazka. Dźensa mjeztym kóždy z pomocu fyziki wě, na kotre wašenje tučel nastawa wšudźe tam, hdźež stej dešć a słónco w samsnym wokomiku. Směmy tuž tomu wěrić, zo tučel hižo do časa Noacha, potajkim hižo milliardy lět eksistuje. Swjate Pismo pak posłužuje so znateho fenomena wobkuzłaceje rjanosće tučele. A z toho sčini symbol. W tučeli móže čłowjek póznać wokrasnjenje stwórby, w kotrejž stanje so swět zdobom přewidny kak rjany, mudry a dobroćiwy je jeho Stworićel. Swjate Pismo pokazuje nam, zo móže z kóždeje wěcy symbol nastać, kiž pokazuje na přićinu Božeje stwórby.

Na spočatku póstneho časa prašam so, lubi wěriwi, hač móžemy tež w dźensnišim techniskim swěće Bože znamjenja a jeho wobstajne skutkowanje póznać kaž tehdy za čas Noacha?

Hdyž zaswěćimy swěcu, abo kompjuter abo płokansku mašinu, tak je to elektriska energija, přez kotruž wšitko awtomatisce funguje. Tuta pak je jedna ze štyri elementarnych mocow. W elektriskej energiji je nam tuž nastaće swěta před 14 milliardami lětami bjezposrědnje bliske, z tym pak tež Bóh sam, kiž tutón pozadk swěta njese a wobchowa.

Dźensniši dźeń je zawěsće najwjace ludźom najlubša technika, handy, dźěła z njewidźomnymi škričkowymi signalemi. Tute elektromagnetiske žołmy pak eksistuja hižo wot stworjenja swěta. Hač do časa před 200 lětami pak njeje nichtó wo tutym morju žołmow, kiž su daloko zdalene wot widźomneho swětła, měł scyła zdaće.

Tuž móže nas tuta techniska hrajka na to dopominać, kelko mocow a woprawdźitosćow nas hižo we widźomnym wobłuku wobdawaja, kotrež direktnje widźeć a začuwać njemóžemy. Tohodla prašam so: Njemóhli tež hišće cyle hinaše bójske reality eksistować, wo kotrychž dźensa hišće ničo njewěmy, kotrež pak hišće nańć zamóžemy?

Po mojim měnjeju měli my křesćenjo přez čućiwe přemyslowanje wšědny dźeń wěcam zaso dać nowu móc symboliki. So wě, zo budźe něchtóžkuli wotkiwnyć a rjec: Wobhladajće sej tola, kak luboznje wupada na př. zrawe žitnišćo, abo połne zorno w ruce, porno tomu cyłe tute dźiwne technisko-mašinelne wunamakanki.

Njehladajmy pak w tutym padźe na zańdźeny burski swět z přejara z romantiskim widom. Wostańmy při wobrazu wo starych časach, kaž wo žitnišću, přez kotrež je Jězus ze swojimi wučomnikami šoł, kaž je to na starych wobrazach hišće widźeć a wobkedźbujmy symjo a płuh. To dźě woznamjenješe krutu robotu. A tola sym sej wěsty, stej z toho wurostłoj pobožnosć a wěra.

Dźensa widźu naš nadawk w tym, přemyslować wo wěcach wšědneho dnja, tak zo móhli zaso bóle dźiwać na jich bójski pozadk. „Staju swoju tučel do mróčeli; wona njech je znamjo zwjazka mjezy mnu a zemju“ – je so dźensa čitało. Nic jenož tučel ale tež njeličomne druhe znamjenja sadźi Bóh tež dźensa do swěta, zo by nas na to dopominał, zo smy ludźo. Smy tuž namołwjeni Bože znamjenja prawje zrozumić. Amen.

GN