Lubowani, Swjatki su kóždy dźeń. Kóždy dźeń dychamy. Kóždy dźeń eksistuje woheń. Kóždy dźeń mamy wětřik. Woheń, kiž zahorja nas za Jězusa a jeho poselstwo – to wšitko běše pola jeho wučomnikow pozhubiło. Dych někotryžkuli ludźi bě chětro krótki. Dych druhich kaž ćežke zdychowanje.

Tu zjewi so Jězus wučomnikam a praji hnydom dwójce shalom; to je wjace hač pokoj, to je žiwjenje, radosć, zmužitosć a zbožo.

Ale je to wěrno? Pokaza jim swoje rany. Te su woprawdźite, čista realita. Wón to je! A wupósła swojich wučomnikow ze swojim dychom, swojim žiwjenjom, swojim Duchom. Wón wupósćele jich z poselstwom pokoja a wujednanja a z nadawkom, hrěchi wodawać.

To je jich misija. A nowy woheń započina so palić, hdźež hida so přeměnja do wodaća.
Je to woheń, kiž ćopłotu wujednanja přisporja. Tutón woheń započina so w małym kruhu, za zamknjenymi durjemi. Tutón woheń je tajke něšto kaž „ćiche Swjatki“, swjatki noweho žiwjenskeho zdychowanja: Zadychać a wudychać. Pokoj Chrystusowy zadychać – a wodaće wudychać.

A eksistuja hišće „Swjatki – kiž su wótře“, drohowy swjedźeń w Jerusalemje, hdźež je hołk a tołk, ze sylnym wichorom a z wohnitymi jazykami, hnydom dwaj njekontrolowanej přirodnej zjawaj! Wonej stej móhłrjec babje při zrodźenju młodeje cyrkwje. Bjez njeju by nowe žiwjenje, přez strach wučomnikow, rozyło zaso wotemrěć. Abo wětřik by woćichnył – dla jich njerozsudźenosće. Potom prěki a podłu – hołk a tołk mnohich rěčow: Partojo, Medojo, Elamića – 16-hłósny chór – a dźiw: Kóždy zrozumi, štož tući Galilejojo praja. Zrozumjenje – to je dźiw, nic zamóžnosć wučomnikow, rěče zrozumić. Wšitcy zrozumja, štož bě za wšitkich myslene.

Wohniwe jazyki rěča nowu rěč. Wulki wichor – nowy porjadk za swět. Swjatki su ródny dźeń noweje zhromadnosće, kotraž njedefinuje so ani přez krej, ani přez pódu, ale přez Ducha. Cyrkej je tuta zhromadnosć. Njebjesa a zemja hižo njejstej žanej přećiwkaj. Cyrkej je zhromadnosć wšelakich. W Jerusalemje běchu 16 narodow. Kelko je jich pola nas? Cyrkej je znamjo trěbneje zhromadnosće, jeli njeměł swět zahinyć.

Hišće jedne słowo našeho swjateho wótca k zběrce Renovabis, kotraž so kóždolětnje Swjatki wotměła a kotraž je za kraje wuchodneje Europy postajena, kotrejež naležnosće měli nam wšěm na wutrobje ležeć, znajmjeńša hdyž mjenujemy so jedna křesćanska swójba po wšěm swěće – smy dźě z 1,5 milijardami katólskimi křesćanami najsylniša zastupjena nabožina po wšěm swěće.

Bamž Franciskus namołwja wosebje duchownych: Lubi měšnicy, njebjeski Wótc njech ponowja w nas Ducha swjatosće, z kotrymž buchmy žałbowani: Wón njech ponowja jón nam we wutrobje tak, zo žałbowanje ke wšěm dochadźa, tež na kromy towaršnosće, tam, hdźež naš wěriwy lud to najbóle wočakuje a sej waži. Njech nam dowěrjeni ludźo nas jako wučomnikow Knjeza zrozumja. Njech začuwaja, zo smy z jich mjenom wuhotowani, zo žanu druhu identitu njepytamy. A njech přez naše słowa a skutki wolij radosće přijimuja, kotrež je Jězus, prosće tón žałbowany, přišoł nam podać.

Jako běch hišće duchowny w klóštrje, prošeše mje młody swójbny nan, hač njebych jemu móhł 1. swjatu spowědź spožćić, dokelž budźe runje Swjatki njedźelu wot biskopa w Drježdźanach firmowany. Sym sej tehdy myslił, zo hižo wjac njepřińdźe, dokelž měješe telko dźěła na starosći. Dźeń do Swjatkow pak je wón zawołał, zo móže hišće wječor we 18 hodź. přińć. To bě za mnje jasne Bože wjedźenje. Smój sej wzałoj chwile. Čuješe so, kaž mi po tym praji, kaž znowa narodźeny. Njebě sakrament wujednanja hišće začuwać móhł. Běch sej tehdy wěsty, zo změje młody muž Swjatki dopołdnja w Drježdźanach krasny swjedźeń firmowanja.

Hdyž wam tajke nazhonjenje Cyrkwje z duchom Božim powědam, potom z jedneje přičiny: Chcu was zmužić, nazhonjenja dźensa pytać. Hdyž wěm, zo je so Boži Duch hižo wuskutkował, potom móžu jeho tež lochšo pytać. Hdyž z toho wuchadźam, zo móžu tutoho Ducha namakać, padnje mi pytanje za nim lochšo, snano hižo dźensa abo jutře w Róžeńće. Amen!

GN