Lubi wěriwi, anekdota powěda kak sedźeštaj před někak 150 lětami profesor theologije a fyzikar w jednym měsće na uniwersiće při jědźi. W běhu rozmołwy wopraša so fyzikar bohosłowca: Prajće, knježe kolego, hdźe su poprawom njebjesa? Bohosłowc, kiž chcyše z pomocu přirodowědnych zapřijećow wotmołwu formulować, měnješe: Hišće daloko za Siriusom! Wulkotnje!, praji fyzikar. A z kotrej spěšnosću je so Chrystus wot zemje zdalił, hdyž je do njebjes spěł? Tak spěšnje kaž kulka z kanony, wotmołwi bohosłowc. Potom njeje ani hišće do njebjes dóšoł! Potom je přeco hišće po puću, da druhi k přemyslowanju.

Wostańmy anekdotu tak stejo, hač je derje wumyslena abo hač je so podata rozmołwa woprawdźe wotměwała. Znajmjeńša pak podawa chětro dokładnje naiwne wašnje, přez kotrež je so dołhi čas Bože spěće zwobrazniło. Tola sćenje Lukaša wo Jězusowym do njebjes spěću njewopisuje realny wotběh. Za to pak je to zwobraznjena wěrnosć wěry, zo bu Jězus, skřižowany a zrowastanjeny, wot Boha powyšeny. We wěrywuznaću wuprajimy tutu wěrnosć: Wěrju do Knjeza Jězu Chrysta ..., kiž … spěł je do njebjes. Sedźi k prawicy Boha Wótca a přińdźe w krasnosći, zo by sudźił žiwych a mortwych. Jeho kralestwo njezměje kónca.

Tu njeje z njebjesami ani swětnisćo za Siriusom měnjene, ani njesedźi Chrystus realnje na prawicy Wótca na trónje. Njebjesa pak su wopisanje za Boži swět. A městno na prawicy Boha měni, zo ma Chrystus móc nad žiwymi a mortwymi.

W čim wobsteji móc Chrystusowa w prěnim rjedźe? Po mojim měnjenju w tym, zo sčini Bóh jeho k stajnemu měritku. A na zakładźe toho sudźi žiwych a mortwych. Tole měnimy, hdyž Chrystusa jako sudnika nad žiwymi a mortwymi wopisujemy. Chrystus je original čłowjeka, a Bóh nas posudźuje, z tym zo přirunuje nas z originalom. W tym zmysle je wón sudnik přez to, zo pokazuje Bohu spodobne žiwjenske wašnje a směr čłowjeka, a to na přeco: Jeho kralestwo njezměje kónca.

Lubi wěriwi, přez Bože spěće je so potajkim započał čas, kiž steji pod knjejstwom Chrystusa, kiž je w swojej Cyrkwi žiwy a w njej a přez nju skutkuje. Abo hinak prajene: Bóh hódnoći wot nětka ludy zemje a kóždeho jednotliwca z měritkom swojeho sčłowjećeneho Syna – Jězusa Nacaretskeho.

Woprawdźe wěrno? Ludźo, kotřiž nańdu wěru, zamóža złych duchow wučěrić, njedaja so wot předsudkow a njedorozumjenjow wobwliwować, wědźa kak wuhoja so jědy a wustrowja chorych ludźi. Štó da spěje poprawom do njebjes? Jězus? Je tak, jako bychmy sami tež do njebjes spěli. Rjane to słowo: Do njebjes spěć! Ničo za małke kročele po schodach horje. Do njebjes so spěje abo leći!

Kajki wulki rozžohnowanski dar! Trochu zadźiwany trěju sej woči. Zadźiwanje samo hišće přiběra: Přez tych, kotřiž su k wěrje přišli, stawaja so znamjenja, praji Jězus. Sym tola tež k wěrje přišoł …

Dźensa swjećimy tohodla na jednej stronje zdokonjenje sčłowjećenja Boha, tak zo su Hody móhłrjec do swojeho cila dóšli. Na druhej stronje započina so čas, kiž so ke kóncej chili, hdyž mjenujcy Jězus zaso přińdźe, zo by sudźił žiwych a mortwych. Doniž tak daloko je, mamy jako jeho wosada, jako stawy jeho Cyrkwje wobraz Chrystusa w nas dale wuwiwać, zo bychmy swětej pokazali, z kajkeje nadźije smy žiwi.

A pokoj Boži,
kiž nas z njebjesami wobdari,
wobchowaj nam wutrobu a zmysły,
w Chrystusu Jězusu,
našim Knjezu. Amen.

GN