Někotři su měnjenja, zo perikopa wo wopyće Mudrych z ranja je dokładna reportaža toho, štož je so po narodźenju Jězusa Chrystusa stało. Kóžda drobnostka by pječa měła być fakt.

Porno tomu praja druzy, zo je tónle wotrězk fantazija pisaćela, bajka abo legenda.

Što je prawje?

Dokładna reportaža to njemóže być, dokelž wony wotrězk ewangelija bu spisany 70 lět pozdźišo, to rěka 70 lět po narodźe Jězusa Chrystusa w Betlehemje. Su to potajkim bóle dopomjenki. Tekst je skerje katecheza, kotraž chce nam něšto prajić. Zo bychmy to zrozumili, pohladajmy najprjedy na tehdyši kontrast mjez Židami a pohanami.

Mudri z ranja njeboja so ćeže a strašnosće dalokeho pućowanja na so wzać. Woni so časa, ani kóštow ani tež prócy dla njestróžichu. Su nowu hwězdu wotkryli. Tak připowědźa, po přeswědčenju pohanow z Wuchoda, kóžda nowa hwězda narodźenje někoho wulkeho.

Mudri znajachu tež zawěsće knižki Stareho Zakonja, a wěsćenje profeta Balaama, kotryž přichodneho wumóžnika z hwězdu mjenuje (Kniha čisłow 22–23).

Su přišli potajkim do kraja Židow a tam so prašeja: Hdźe je nowononarodźeny kral Židow? (Mt 2,2). A hdyž Jeho namakachu, zwjeselichu so jara (Mt 2,10). Naposled so Jemu kłonjachu, hołdowachu (Mt 2,11). Tute kłonjenje běše najskerje po wuchodnym wašnju, mjenujcy – woni před Jězusom z mjezwočom k zemi padnychu.

Přinjesechu sobu tež to najdrohotniše, štož mějachu (Mt 2,11), mjenujcy: złoto (zo bychu jeho kralowsku česć zwuraznili), kadźidło (jako znamjo, zo je Jězus arcyměšnik a bójskeho pochada) a skónčnje myru (jako znamjo hórkosće přichodneho ćerpjenja).

Dospołnje hinak zadźeržachu so Židźa. Tam nimaš radosće. Herodes na př. so wustróža, bojo so, zo swoju poziciju zhubi (Mt 2,3). Chce Jězusa zabić (Mt 2,16). Bjez wjetšeho pozitiwneho zajima reaguja židowsy měšnicy a wučeni w nabožnych pismach (Mt 2,4-6).

Reakcija w zadźerženju pohanow a Židow je potajkim napřećiwna. Jako tute sćenje Matej spisa, chcyše pokazać křesćanam, zo pozdźiše křižowanje Jězusa njeběše žadyn připad. Potom budźe zakitować Jězusa tež jedyn pohan – mjenujcy – Pilatus. Sćenik Jan napisa potom: Swoji njejsu jeho přiwzali (Jan 1,11).

Što chce nam a modernemu swětej, što chce z tutym tekstom sćenik Matej dźensa prajić?

Rjanu legendu, bajku? Ně!

Dźensniši ewangelij je bow zymneje wody wšitkim liwkim wěriwym. Je prašenje, kotrej skupinje ty přisłušeš?

Skupinje, kotrejž je wšojedne, kotraž hlada na Bože wěcy jako na něsto přidatne k žiwjenju, bjez wjetšeho zajima. Abo sy w skupinje, kotraž pyta stajnje kontakt z Jězusom, njelutuje při tym čas, swoje mocy ani srědki, hačrunjež ma druhdy tež ćerpjeć.

Hladamy-li na wěru Třoch Mudrych, dyrbimy přiznać: Wona je wobdźiwajomna! Tući mužojo njemějachu wěstotu, zo slubjeneho Messijasa nańdu! Njejsu so tež dali slepić wot błyšća na dworje Herodesa. Su puć dale kročili, doniž njenamakachu dźěćo, kotrež chuduške w žłobiku ležeše. Naposled hołdowachu Jězusej – Bohu a kralej.

Facit: We wšitkich dźensnišich šmjatańcach žiwjenja, njezabudźmy komu mamy so modlić a kłonić, a hdźe je woprawdźite spjelnjenje žiwjenja, hdźe je pokoj a radosć wutroby. Třo Kralojo su to dopóznali.

Darmy Jězusdźěćatku swoje žiwjenje ze wšěm, štož mamy a štož smy. Wone tež naše dary přiwozmje, jeli přińdu z wutroby. Budźemy potom z Božej lubosću połnje wobdarjeni. Amen.

TAD