1/. Dźensa swjećimy swjedźeń Swjateje Swójby a z tym myslimy tež na naše swójby. Jasne je, zo čłowjek njeje žiwy na zemi sam za sebje, ale słuša přeco jednej skupinje, jednemu cyłkej. Jenož takle móže so docyła čłowjek stać (Gen 2,18).

Hdyž dźensa na Swjatu Swójbu myslimy, hladamy tež na naše swójby. Widźimy, kelko je w nich Božich kaznjow a kelko Božeje lubosće. Myslimy tež na to, kak my so dźeń wote dnja znjesemy a kak sej pomhamy. Z tym drje je druhdy cyle wšelako. Předewšěm pak budźmy za swoju swójbu dźakowni, zo směmy w njej wotrosć a kubłani być.

Hdyž so našich serbskich młodosnych prašeš, wo čo so woni za swoje přichodne dorosćene žiwjenje wosebje prócuja, zhoniš, zo njeje tak wažne powołanje, zasłužba, ale najprjedy, kaž to woni praja: Chcu so zbožownje (woženić / wudać) zmandźelić a dobre swójbne žiwjenje wjesć.

Haj, njetrjebam wjele wuswětlować, kak wažna je swójba we wosobinskim a tež w zhromadnym žiwjenju, w towaršnosći. Jeli je swójba strowa a zbožowna, je tež lud strowy a zbožowny, a tajki lud njezahinje.

Strowa – rěka po móžnosći (wjele) dźěći měć, zbožowna – woznamjenja we swójbje atmosferu modlenja, dobroćiwosće a schowanosće nazhonjeć. Nihdźe druhdźe njenawuknješ so tak podpěrać a sej pomhać, hromadźe dźeržeć a sej wodawać, kaž we swójbje.

2/. Mandźelstwo a swójba njejstej jenož čłowjeska naležnosć. Wonej stej wot Boha postajenej (Gen 1,27-28; 2,24). Tež Marija a Josef běstaj mandźelskaj a swójba (Mt 1,18; Lk 1,26). Hačkuli njeje tuta swójba typiska była (jenož jedne dźěćo a Marija zwosta knježniska) je wona nam z přikładom. Hdyž hladamy na jeje mnohe ćerpjenja a njewěstoty, běchu woni tola žiwjensce zmužići, Bohu a sebi we wšěm swěrni.

Tam, w swójbje Marije a Józefa, je so Jězus narodził (Lk 2,6-7). Runje w njej nazhoni wón dobre kubłanje a lubosć. Tam tež nawukny posłuchać, rady pomhać a so druhim wěnować (Lk 2,51-52).

Bamž Leo XIII pisa wo Swjatej Swójbje takle: Nanojo maja w Józefje wurjadny přikład nanowskeje starosćiwosće. Maćerje maja w Mariji přikład lubosće, pócćiwosće, poddanosće a wobstajneje swěry. Dźěći maja w Jězusu, kotryž bě jimaj poddany, přikład posłušnosće staršimaj napřećo.

3/. Swójba a mandźelstwo pochadźatej wot Boha (Gen 1,27-28; 2,24). Nimatej jenož natursku-čłowjesku, ale tež swoju bójsku hódnotu. Samo potom, hdyž po našej smjerći mandźelstwo hižo njewobsteji, wšako budźemy (prawdźepodobnje) zaso jako jednotliwcy před Bohom stać. Po zemskim puću pak, kiž ma k Bohu wjesć, pomhamy sej mjez sobu, runje přez swójbu. Potajkim nadawk křesćanskeje swójby njeje jenož so zežiwić, so zakitować abo zhromadnosć pěstować. Swójba – moji lubi – rěka tež mała domjaca cyrkej. Wona je městno wšědneje modlitwy a žiweje wěry, a dobrych přikładow.

W přichodźe budźe zawěsće institucija swójby w našej dekadentnej towaršnosći přeco bóle wohrožena. Je často wusměšowana jako něšto zastarske, přemało bywa wona hódnoćena a podpěrana. Dźensa poskićeja so alternatiwy: Maš tak mjenowane homo-mandźelstwa, abo w nimale kóždym filmje propagowane mandźelstwołamanje, intimne kontakty před mandźelstwom, partnerstwo na probu, dyrdomdej lubosće, karjera bjez dźěći abo w poslědnich lětach maš geander ideologiju, po kotrejž eksistuje (wšelakora) splažnosć, za kotruž so sam rozsudźiš .

Za našu towaršnosć njeje to runjewon optimistiske, tola nimo dźensnišich wobstejnosćow, nimo złych přikładow telewizije, nimo njemoralki, nimo agresiwity a anti-awtority, mamy nadźiju, zo dobry přikład staršeju je sylniši hač złe wliwy wonkowneho swěta. Tak a tak je dobry přikład přeco wjac, hač słowa a přikazy. Za kóždu swójbu płaći pak na wosebite wašnje: Bjez Božeho žohnowanje so ničo njeradźi. Tohodla žohnujemy wosebje dźensa naše wosadne dźěći. Njeje to ničo nowe, tež staršej Jězusa staj jeho do Jerusalema přiwjedłoj, zo byštaj jeho tam poswjećiłoj (Lk 2,22).

Bratřa a sotry. Swjata Swójba njeje jenož nam z přikładom, ale je tež za nas prošaca móc. Tohodla poručmy dźensa Bohu swójby našeje wosady. Njech w nich knježa Boža mudrosć a Bože kaznje. Njech so skruća dowěra, přezjednosć a měr. We wšěm pak njech Boža a mjezsobna lubosć rosće. Amen.

TAD