Začuće Hód

Lubi wěriwi, so čuć kaž na Hodach je něšto rjane. Zwjazamy z tym něšto přijomne kaž dobre jónkrótne nazohnjenje. Snano sće tute začuće wčera wječor w kruhu swojich lubych dožiwili, z dobrej jědźu, z darami w přijomnej zhromadnosći. Wěrju, zo so tu něšto hłubše pokaza, mjenujce zo njejsmy wot chlěba sami žiwi, zo lubosć wjace prawa ma hač hida a zo by dyrbjał kóždy čłowjek začuwać domiznu. Zdawa so, zo naše žiwjenje wjace hódnoty ma, hač móžemy z našimi wobmjezowanymi móžnosćemi docpěć.

Kak woprawnjena tuta žadosć je, pokaza so wšědny dźeń. Hdyž posledne awentne dny hišće raz za sebje přeńdu, štož je so tu abo w druhich wosadach tak wothrawało, bě tola žarowanje, wosamoćenosć, haj ból chorosće jasnje začuwać. Wjele z nas dožiwjeja, kak njezdokonjane, kak wohrožene žiwjenje je a kak spěšnje dobre hodźiny přeńdu.

So kaž na Hodach čuć rěka kaž do druheho swěta pohladać. Něšto dožiwić kaž pastyrjo w hodownej nocy: „K nim přistupi jandźel Knjeza, a krasnosć Knjezowa jich wobswětli“ (Lk 2,9). Pastyrjo dožiwja něšto, štož jich swójske hranicy překroči. Štož woni dožiwja, da jim swět naraz hinak widźeć. Je to nazhonjenje na hranicy.

To pak dołho njetraje. Hnydom po tym su so jandźeljo zaso zhubili, je zaso wšědny dźeń na ćěmnych polach při Betlehemje. Scena so tak jara změni, zo ći nimale dych wotraznje.

Kak dźe so proprawom tomu, kiž stajnje zaso taju žadosć w sebi nazhonja?

Pastyrjo su jandźelowe poselstwo słyšeli a jim klinči hišće we wušach. „Dźensa je so wam narodźił Wumóžnik, kiž je Chrystus Knjez!“ (Lk 2,11). A woni přiwzaja tute poselstwo. Podaja so na puć a su sej samo wěsći, zo móža tam njebjesa na zemi namakać. Za nich dawa jenož hišće jedne: „Pójmy do Betlehema a wohladajmy, što je so stało a što je nam Knjez zjewił“ (Lk 2,15).

Što da widźa tam? Mariju a Józefa a dźěćo, kotrež w žłobiku leži (Lk 2,16). Što pak ma to z jandźelemi a njebjesami, što ma to z Bohom činić? Móže Bóh so tajki pokazać? Haj, lubi wěriwi, tu pokaza Bóh nam swoje mjezwočo.

Bjezmócne dźěćo njeje wulki dopokaz za Boha. Za mnohich je to skerje přicpěwanje. A tola njebě Bóh nihdy bliši: Wšitkim tym, kotřiž so spěšnje přewidźa. Bliši wón nihdy njebě hač tam, hdźež žedźimy so za žiwjenjom. To je poprawne začuće Hód. W tutej woprawdźitosći da so Bóh namakać, tež dźensa pola nas.

Lubi wěriwi, hdyž chcedźa ludźo Boha namakać, wjedźe jich Bóh do najchudšich blakow našeho swěta: Do Bethlehema, do hródźe, k žłobiku mojeje wokoliny. Boha njenańdźemy w palastach. To pakaza nam stawiznička dźensnišeho ewangelija.

Jako bu bamž Franziskus 80 lět stary, njeswjećeše swoje narodniny z wulkim brimborijom. Přeprosy sej, kaž w hižo w lětach do toho na swojich narodninach, bjezdomowcow a dźěła dale na Cyrkwi Božej. Při awdijency do Hód praji: Porod Jězusa přinjese nam dobru powěsć, zo smy jónkrótnje wot Boha lubowani. A tutu lubosć Božu njeda nam wón jenož začuwać, wón ju nam dari, a to w stajnej komunikaciji.

Wón bu tež raz mjez druhim prašany, kak sej přichod Cyrkwje předstaji: Hody rěkaja za njeho městno činić za Knjeza.

Tuž so prašam: Čakamy my abo smy zawrjeni? Smy kedźbliwi abo sydamy wěsće w hospodźe při puću a nochcymy wjac dale hić? Smy my putnicy abo błudźimy so něhdźe wokoło? Mamy městno za Knjeza abo mamy jenož městno za swjedźeń, zo bychmy nakupowali, zo bychmy zabawu měli? Je waša duša wotewrjena abo maće při durjach napisane: „Prošu nic mylić!“

GN