Lubi wěriwi, za spočatk noweho cyrkwinskeho lěta su to chětro jěre słowa. To prěnje, štož na tutym prěnim dnju cyrkwinskeho porjada wot Jězusa słyšimy, su słowa nuzy a kónca: Słónco so zaćěmni a měsačk njeda hižo swój błyšć, hwězdy budźeja z njebja padać, a njebjeske mocy budźeja so třasć (Mt 24,29). To je kónc, kónc našeho časa a našeho swěta. Tutón strašny wobraz rysuje so w starodawnych wohrožacych formach a barbach. Čehodla pak tajki apokalyptiski drama? Čehodla runje dźensa jako ewangelij, hdźež tola radšo chcyli prěnju swěčku zaswěćić a so woměrje na Hody přihotować.

Pisar Dobreho poselstwa, Matej, rěči k wěriwym swojeho časa. Wón rěči k ludźom, kotřiž poněčim přeco bóle zabudu, zo nochcyše Jězus jenož lěpše žiwjenje, zo njebě jemu jenož wažne, zo so ludźo w zhomadnosći lěpje zrozumja. Jemu dźěše bóle hišće wo Bože kralestwo, wo spomóženje za nas, haj wo doskónčne dopjelnjenje žiwjenja wšitkich ludźi w Božej krasnosći.

Ewangelij je spisany za ludźi, kotřiž su wjacore lěta po tym žiwi byli, jako bě Jězus hišće mjez nimi žiwy, za ludźi potajkim, pola kotrychž rozy strach, zo zhubja wuski poćah k Jězusowemu poselstwu w běhu časa. Je spisany za ludźi kaž my to smy. Hižo swědkojo sćenikarja Mateja dyrbja nazhonić: Ćim dale so dny Jězusoweho žiwjenja tu na zemi zdaluja, čim bóle rozy strach, zo ći, kotřiž jeho mjeno noša, so tež wot jeho poselstwa zdaluja.

Wěmy, zo nas wšědny dźeń postaja. Tež za wěriweho so žiwjenje zaso znormalizuje. Čłowjek jě a pije. Woženi su, žiwori w najnormalnišich žiwjenskich poměrach. Při tym wšak zhubi spěšnje wid na wulkotne wěcy, kotrež je Jězus připowědźił. Zabudźe w starosćach wšědneho dnja skónčnje, zo je poselstwo Boha woprawdźe radostne poselstwo. Je to poselstwo, kotrež by žiwjenje tak zasadnje změnić móhło, haj hdyž by to čłowjek jenož dowolił. Albert Einstein je raz prajił: Čłowjek by móhł kóždy wokomik nowe žiwjenje započinać. Škoda zo to nječini.

Ewangelij dźensnišeje njedźele je prědowanje přećiwo zabyću. Přirunanje wo figowcu chce nas na hrožace strachi pokazać: Jeli so jenož ze wšědnymi nuznymi wěcami zaběramy, přewidźimy snano runje to najnuzniše kołowokoła nas. A hdyž bě rěč wo paduchu, kiž chce so nocy skradźu do domu łamać, chce Jězus pomjenować strašne sćěwki, hdyž na to najwažniše přihotowani njejsmy. Damy-li wšitko běžeć kaž smy to zwučeni, móžemy samo to najwažniše w žiwjenju zapasnyć.

Adwent je šansa, naše žiwjenske zwučenosće raz přepruwować, hač so w nich hišće woheń Božeho kralestwa pali – snano druhdy tež zaboli – abo hač je wšitko zaso tak kaž do toho: wurunane, přijomne, bjez kóždeho błyšća. Dajmy so napominać k stražliwosći a wužijmy šansu, přepruwować swoje wašnje žiwjenja. Snano započina z tutym nowym cyrkwinskim lětom potom něšto woprawdźe nowe za nas. Amen.

GN