Ty k nam přińdź!
Knježe, čas je nětk zrawy,
zetkaš naše wutroby.
Kaž ći třo tam rěčachu
z Tobu, tak rěč tež ze mnu!
Při Jakubowej studni
prajiš žonje „Daj mi pić!“
Wona chabła w lačnosći,
chce k žiwemu žórłu hić.
Wěri Twojim słowam wšěm:
„Chrystus sy! To nětko wěm!“
Daj tež nam napić so!
Woda – wěra – žiwjenjo!
Ani staršej njezhrěšili,
ani wón njeje njeskutki
na so wzał, zo slepy bě,
na swět přišoł w hubjeństwje.
Knježe, plunješ do procha,
sahnješ z ruku do błóta,
pomazaš jom’ wóčce dwě,
w Šiloach njech so wumy!
Pósłany wón doběži
do města a tam rozprawi,
kak Jězus jeho wustrowjał,
slepeho, zo zas’ bě widźał.
Po Betanskim puću šła
Marta, rozrudźena wša.
„Mištrje, hdy by Ty tu był,
naju bratr njeby wumrěł.“
Sylzy mnohe hronichu.
Jězus rozhnuty wšón bu.
„Ja sym zrowastanjenje“,
praji wón, „a žiwjenje!“
Zo bychu ludźo wěrili,
so rowny kamjeń wotwali.
Jězus dźe z wulkim hłosom:
„Lacaro, pój ty won!“
Jězuso, Ty žórło žiwjenja!
Njejsym tež Samaritanka, ja?
Jězuso, Ty swětło swěta!
Njetrapi mje tež hrózbna ćma?
Jězuso – zrowastanjenje!
Zbudź něhdy tež moje kosće!
Annamaria Hadankec