W Ewangeliju po Lukašu so rěči wo pastyrjach, kotřiž přez jandźela zhonjo, přińdźechu jako prěni runje narodźene Jězusdźěćatko wopytać (Lk 2,8-20).

Hdyž na nich myslimy, to mamy cyle wěsće jedyn pozitiwny wobraz, kotryž je wobliwowany wot wšelakorych hodownych hrow, kiž předstaja jich jako dušne a dobroćiwe dźěći.

W času spisanja Ewangelija po Lukašu njemějachu pak woni dobre mjeno. Skerje nawopak. To běchu ludźo, kotřychž njeměješe tehdyša towaršnosć rady. A přičina toho tčěše w jich njekubłanju.

We wonym času, to rěka w I. lětstoku do Chrystusa a w I. lětstotku po Chrystusu, bě pola Židow z wašnjom abo by móhło so rjec: přikazane kubłanje dźěći, wosebje hólcow.

Wono traješe wot 5. do 13. žiwjenskeho lěta. Tehdy wuknychu młodostni předewšěm čitać a pisać kaž tež zeznać swjate knihi Judaizma.

Pastyrjo a jich dźěći njemějachu tajku přiležnosć.

Přičina toho bě w jich njestajnym městnje žiwjenja. Pastwišćow dla dyrbjachu přěco po puću być. Tuž njemóžachu so na tutym procesu kubłanja wobdźělić.

A štóž njeje Zakoń nawuknył, tón njemóžeše jón spjelnić. Tohodla běchu woni za druhich runja pohanam.

Tola jim bu jako pěnim radostna powěsć wo narodźenju Božeho Messijasa wozjewjena. Bóh hlada hinak hač ludźo.

DJD