„Janowi wučobnicy a farizejojo so tón čas posćachu. Tu přińdźechu k njemu a woprašachu so jeho: Čehodla posća so Janowi wučobnicy a wučobnicy farizejow, twoji pak nic?“ (Mk 2,18).
W dźensnišim ewangeliju słyšimy prašenje wo posćenju: Čehodla so posća wučobnicy Jana Křćenika a farizejow a Jězusa nic? Tute prašenje by tež móhło naše być: Čehodla dyrbi so scyła posćić? Na to wotmołwi so wšelakoro. Na přikład pokuty a strowoty dla! Tola najhłubši zmysł posćenja tči druhdźe. Mjenujcy w tym, zo so posćo pokazujemy na Boha, na to jeničke woprawdźite žórło našeho žiwjenja. Nic cyroba a zežiwidło, ale Bóh garantuje našu eksistencu. Tajki napohlad na posćenje pak zamóže jeno wěriwa wosoba měć.
DJD