„Hdyž wón horje pohlada, widźeše, kak bohaći swoje dary do woporneje pokładnje mjetaja. Wuhlada pak tež chudu wudowu, kotraž dwaj pjenježkaj ćisny“ (Lk 21,1-2).
Chuda wudowa je Jězusej nadpadnyła, dokelž je wona z jeje dwejomaj pjenježkomaj wšo, štož měješe woprowała. To mje na to dopomina, hdyž pomocnicy ze zasadźenjom swojeho žiwjenja ludźi w katastrofowych situacijach wuchowaja, njehladajo na to, zo móhli sami škodu poćerpjeć. Wot nas so zwjetša tajke wopory nježadaja, ale našej woči a wutrobu měli wotewrjene měć, hdyž je naš dobry skutk trěbny.
S. Chrystamarija